Keurmerk frustratie

Onlangs kwam ik in de zoektocht naar verzorgingsproducten met zo min mogelijk gifstoffen een keurmerk tegen wat ik nog niet eerder gezien had namelijk het Europees Ecolabel. Omdat een duidelijk duurzaam keurmerk voor verzorgingsproducten mij geen overbodige luxe lijkt besluit ik me in dit keurmerk te verdiepen.

Op de website vliegen de termen 'competent body', 'tarieven', 'imago' en 'positionering' me om de oren. Dat is niet waar ik naar op zoek ben. Ik zoek concrete richtlijnen waar producten aan moeten voldoen om dit label te mogen dragen. Om het Europees keurmerk voor biologische groente en fruit aan te halen, duidelijke voorwaarden daarvan zijn o.a.: geen chemische bestrijdingsmiddelen en geen gentechnologie. Dat is duidelijk, daar heb ik wat aan. In plaats daarvan wordt er veel geschermd met vage termen zoals lagere milieubelasting van grondstoffen, energie, water, schadelijke stoffen, afval en verpakking. Lager dan wat? Dat antwoord is niet zo snel te vinden. 

Ook is er een speciaal hoofdstuk op de website getiteld: Over het gebruik van het woord duurzaam. Daar werd ik niet vrolijk van. Eerst wordt de oorsprong van het woord beschreven, een betekenis zoals we het graag zien, vervolgens krijg je een VN manifest uit de jaren ’80 om je oren waarbij de term duurzaamheid de meest idealistische vorm aanneemt. Als je daar doorheen bent komt je aan bij de realiteit van de organisatie in kwestie en hoe zij deze term gebruikt, namelijk in relatieve zin.

Vervolgens maakt men een 3-puntige opsomming waarin de kern van het keurmerk tot uiting komt. Helaas is hiervan punt 1 economisch rendabel zijn. Bij punt 2 vind ik het antwoord op de eerste vraag die ik stelde, lagere milieubelasting dan wat? Gangbare producten, is het antwoord. Doet punt 3 er dan nog toe?

Uiteindelijk vind ik de criteria. Deze zijn niet uit te leggen. Ze verschillen per productgroep (het Europees Ecolabel is toepasbaar op producten van allesreinigers tot zeep), wat een goede zaak is want hierdoor wordt een maatproduct gevormd. Toch is er voor mij als leek geen wijs uit te worden. In 2012 heeft de organisatie die dit allemaal bedacht heeft voor het laatst een communicatie award uitgereikt aan het bedrijf met het keurmerk dat als beste de betekenis van het keurmerk naar de buitenwereld communiceerde. Geen overbodige luxe lijkt mij zo.  

Wat heb je aan een keurmerk als niemand weet wat het is? 
Schiet dat niet het hele doel van het hebben van een keurmerk voorbij?

Ondertussen ben ik weinig opgeschoten in mijn zoektocht naar persoonlijke verzorgingsproducten met een groen randje.

Stefania Pönitz
stefaniaponitz.webs.com